Urodził się 8 stycznia 1929 w Warszawie, zmarł 17 września 2007 roku w Gdańsku.
Dzieciństwo i młodość spędził w Warszawie. Jako harcerz brał udział w Powstaniu Warszawskim. Jego ojciec - inżynier elektryk, kapitan Wojska Polskiego - zginął w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu. Po zakończeniu wojny wraz z matką i rodzeństwem przyjechał do Gdańska. W 1947 roku ukończył I Liceum Ogólnokształcące, następnie w latach 1947-1952 studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej, uzyskując dyplom lekarza z wyróżnieniem. Już jako student III roku rozpoczął pracę lekarską. Kształcił się równocześnie w zakresie chorób wewnętrznych oraz w dziedzinie patomorfologii.
Specjalizację I stopnia w zakresie chorób wewnętrznych uzyskał w 1956 roku. Pracę doktorską obronił w tym samym roku. Specjalizację z zakresu patomorfologii uzyskał w 1958 roku; habilitację z zakresu patomorfologii nerek w 1963 roku. Tytuł profesora zwyczajnego nadano mu w 1978 roku. W 2000 roku, po 50 latach pracy w gdańskiej Akademii Medycznej, przeszedł na emeryturę.
Do roku 1970 był zatrudniony w Zakładzie Patomorfologii AMG, a od 1970 roku w Zakładzie Patofizjologii. Od 1974 pełnił obowiązki kierownika Katedry i Zakładu Patofizjologii a w latach 1982-1986 dyrektora Instytutu Patologii Akademii Medycznej.
Był członkiem licznych towarzystw naukowych w Polsce oraz International Academy of Pathology i European Society of Palliative Medicine, a także członkiem rad naukowych kilku czasopism specjalistycznych.
Przez 12 lat był przewodniczącym oddziału Gdańskiego Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, odegrał istotną rolę w tworzeniu Okręgowej Izby Lekarskiej w Gdańsku, był członkiem Sądu Lekarskiego tej izby.
W latach 1992-1996 był przewodniczącym Wojewódzkiej Rady ds. Medycyny Paliatywnej i Hospicyjnej w Gdańsku i jednocześnie w latach 1993-1996 - członkiem Krajowej Rady Medycyny Paliatywnej przy Ministrze Zdrowia i Opieki Społecznej.
Z biegiem lat właśnie medycyna paliatywna stała się jego prawdziwą pasją. Miał dar towarzyszenia ludziom z nowotworami złośliwymi do ostatnich dni ich życia. Sam również zmarł z powodu zaawansowanej choroby nowotworowej 17 września 2007 roku.
Opublikował ponad 220 prac i doniesień naukowych, w tym liczne prace z zakresu patomorfologii nerek publikowane w czasopismach specjalistycznych. Był promotorem 6 obronionych prac doktorskich.
W 1999 roku dołączył do grona Kawalerów Medalu "Gloria Medicinae". To zaszczytne odznaczenie wręczył mu Kanclerz Kapituły Medalu prof. Wojciech Noszczyk w asyście sekretarza Kapituły prof. Tadeusza Tołłoczko i prezesa Polskiego Towarzystwa Lekarskiego prof. Jerzego Woy-Wojciechowskiego.
Na dyplomie wydawanym równocześnie z medalem znajduje się tekst w języku polskim i łacińskim:
Medal jest nadawany za wybitne zasługi dla medycyny. Jest on przyznawany tylko 10 lekarzom w świecie w ciągu jednego roku. Medal jest symbolem wdzięczności dla tych, których życie, czyny i dzieła przepojone są pragnieniem pomocy ludziom i ulżenia ich cierpieniom. Dla tych, których osiągnięcia w służbie człowiekowi stwarzają lepszy świat dla całej ludzkości. Za ofiarną służbę ludziom, za najwyższy szacunek dla zdrowia i życia ludzkiego, za sumienne i godne wykonywanie sztuki leczenia, za podtrzymywanie honoru i szlachetnych tradycji stanu lekarskiego, za tworzenie nieprzemijających wartości dla dobra Polskiego Towarzystwa Lekarskiego - Kapituła Medalu 'Gloria Medicinae' przyznaje to najwyższe odznaczenie.